Περπατάω στους
δρόμους τις Αθήνας. Βλέπω Ειδικούς
φρουρούς. Βλέπω παρακρατικούς. Σκέφτομαι:
η Εικόνα ενσαρκώθηκε. Σκέφτομαι: ακόμα
κι ο crime fiction
πολτός ενσαρκώθηκε.
Οι δικαστές
Ντρεντ ενσαρκώθηκαν. Σώζουν τους πολίτες
από τους εγκληματίες, από τους μετανάστες,
από τους κουκουλοφόρους. Ο Νόμος δεν
είναι αρκετός για να προστατεύσει την
Τάξη. Ανέλαβαν οι δικαστές Ντρεντ.
Υπεράνω όλων και πανταχού παρόντες.
Νυχτερινοί εκδικητές του εγκλήματος.
Νυχτερινοί εκδικητές της μετανάστευσης.
Του Κακού.
Και είναι
αλήθεια ότι δεν μιλάνε πολύ. Όχι για το
στυλ. Όχι επειδή ο δικαστής Ντρεντ δεν
μιλάει πολύ. Δεν μιλάνε πολύ επειδή δεν
ξέρουν πολλές λέξεις. Λατρεύουν την
τάξη. Υπακούν στις εντολές. Εκτελούν
τις διαταγές. Κουλουριάζονται στην
ασφάλεια της πειθαρχίας. Στην ηδονή της
ασφάλειας. Στην ηδονή της πειθαρχίας.
Είναι καθάρματα.
Το μιντιακό
ιερατείο κατέδειξε το Κακό. Το έγκλημα,
η μετανάστευση, ο κουκουλοφορισμός. Δεν
το καταδίωξε επαρκώς. Ανέλαβαν οι
δικαστές Ντρεντ. Χωρίς την ευλογία του.
Το μιντιακό ιερατείο ζητά την υποταγή
τους στην ιερή του βούληση. Την εγγύηση
υπακοής. Την μνημόνευση του. Την αναγνώριση
του. Την επίκληση του. Για να δώσει την
ευλογία του. Οι δικαστές Ντρεντ αδιαφορούν
για το μιντιακό ιερατείο, τις ευλογίες
του και τις επιταγές του. Τους έχει
αγιοποιήσει το πλήρωμα του Θεάματος.
Αυτό έχει σημασία.
Σκέφτομαι:
αποκαλυπτικοί καιροί. Χωρίς άγιους.
Χωρίς προφήτες. Πιστεύω κάθε εποχή έχει
τους προστάτες που της αξίζει. Την Αγία
Θεοδώρα της.
Ο Λόγος πέθανε.
Η Εικόνα δοξάζεται.
Περπατάω. Δεν
απελπίζομαι. Σκέφτομαι πως και οι “V”
ενσαρκώνονται. Φτιάχνουν Δεκέμβρηδες.
Φτιάχνουν Φλεβάρηδες. Το μιντιακό
ιερατείο δεν ζητά την μνημόνευση του
από δαύτους. Τους αναθεματίζει από την
αρχή. Αφού, αμφισβητούν την Θεαματική
Αλήθεια. Αφού, ερμηνεύουν κατά το δοκούν
την πραγματικότητα. Αφού, αναλύουν χωρίς
δημοσιογραφική εξουσιοδότηση την
επικαιρότητα. Αφού, χλευάζουν το μιντιακό
μονοπώλιο στην πληροφορία. Αναβαπτιστές
της πληροφορίας. Μετατρέπουν σε σπαθιά
τις τσουγκράνες τους.
Σκέφτομαι:
κάθε εποχή έχει τον μεσσία που της
αξίζει. Τον Τώμας Μίντσερ της.
Και ανάμεσα
τους ο Νίο ανήμπορος να ενσαρκωθεί.
Κρυμμένος πίσω από το άβαταρ και μέσα
στο σκάφανδρο. Πρώτα αναπαριστά τον
μύθο του σπηλαίου. Την πλατωνική μύηση.
Γίνεται εκείνος κάτοχος της Γνώσης.
Μετά διαμαρτύρεται αναρτώντας τις
ενενήντα πέντε θέσεις του. Καταδιώκεται
όχι για να μας λυτρώσει, ούτε και να
λυτρωθεί. Μόνο για να επιβάλει την Γνώση
του. Θα αποκτήσει χιλιάδες ακόλουθους,
εκατοντάδες βιούζ, δεκάδες αναδημοσιεύσεις.
Κάθε εποχή έχει τον Λούθηρο που της
αξίζει, λέω και ολοκληρώνω την τριλογία
των αναλογιών μου.
Μειδιάζω καθώς
περπατάω και ολοκληρώνω την σκέψη μου.
Ο ενσαρκωμένος crime fiction πολτός συναντιέται
στις γειτονιές και τις πλατείες της
καπιταλιστικής παρακμής. Και στους
διαδικτυακούς λαβύρινθους. Με μεσσιανική
ελπίδα. Με συντελιακή απελπισία.
