Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

ο προλετάριος Γιατρός

στον Bezmotiv

Δεν υπάρχει χειρότερη δουλειά από σερβιτόρος. Δηλαδή υπάρχει. Ανθρακωρύχος, βοθρατζής, πορνοστάρ. Φαντασία νάχεις να ψάχνεις και θα βρίσκεις. Αλλά. Η δουλειά του σερβιτόρου σε μεγάλες καφετέριες έχει κάτι πως να το πω. Να, ας πούμε εκεί δεν έρχεσαι σε επαφή ούτε με πολύτιμους λίθους, ούτε με σκατά, ούτε με επιβήτορες που αγκομαχούν καυλωμένοι. Έρχεσαι σε επαφή με κάτι γελοίους που προσπαθούν να μαϊμουδίσουν τους τρόπους των σελέμπριτις. Όχι μόνο τους τρόπους αλλά και τις απαιτήσεις τους. Νομίζουν πως αν ξεπατικόσουν τους τρόπους τους μπαίνουν αυτομάτως και στον κόσμο τους. Γίνονται σημαντικοί. Φυσικά δεν είναι τόσο παράξενο όσο ακούγεται αφού και οι σελέμπριτις είναι φύση και θέση το αποτέλεσμα μιας κοινωνικής παρεξήγησης που δημιούργησε το Θέαμα. Δηλαδή σου λέει. Οι σημαντικοί άνθρωποι γίνονται διάσημοι. Άρα οι διάσημοι είναι σημαντικοί. Άρα αρκεί να γίνω διάσημος για να είμαι σημαντικός. Έτσι αυτονομείται η έννοια της αναγνωρισιμότητας και αποκτάει αξία καθαυτή. Και έχουμε το φαινόμενο αυτό. Καφετέριες γεμάτες με ανθρώπους που θέλουν να γίνουν ή έστω να γνωρίσουν διάσημους. Στην ανάγκη να τους μιμηθούν.

Το πιο δυσάρεστο είναι ότι οι εργαζόμενοι σε αυτές τις καφετέριες επειδή απολαμβάνουν εκ των πραγμάτων μια αναγνωρισιμότητα αποκτούν πράγματι τον αέρα σταρ. Γίνονται οι σημαντικοί άνθρωποι στον μικρόκοσμο της μέινστριμ διασκέδασης. Και είναι τόσο σημαντικό αυτό που μπορούν να δέχονται σχεδόν να μην πληρώνονται για να έχουν αυτή την τιμή. Τα χρήματα που πληρώνονται δεν αντιστοιχούν σε αυτές τις περιπτώσεις σε τίποτε περισσότερο από την αναγνώριση της θέσης τους στην ιεραρχία αυτού του μικρόκοσμου. Το θέμα δεν είναι αν ο μισθός τους αντιστοιχεί στο κέρδος που εξασφαλίζουν στο αφεντικό τους λαμβάνοντας ακόμα ως δεδομένη την αρπαγή της υπεραξίας. Το θέμα δεν είναι καν αν με αυτά τα λεφτά μπορούν να πληρώσουν τα δάνεια που έχουν πάρει προκειμένου να αγοράσουν το κινητό τελευταίας τεχνολογίας και ένα σωρό άχρηστα μπιχλιμπίδια που τα φωνάζουν γκάτζετς. Το θέμα είναι αν πληρώνονται ως παλιοί περισσότερο από τον καινούριο και ως σερβιτόροι περισσότερο από τον βοηθό σερβιτόρου. Αυτοί είναι οι συνάδελφοι σου.

Τα έφερε λοιπόν έτσι η ζωή που αναγκάστηκα πάλι να βρω δουλειά. Είχα πει πως δεν θα ξαναδουλέψω σερβιτόρος. Όμως δεν γινόταν αλλιώς. Λοιπόν για καλή μου τύχη από τους δυο τύπους που δουλεύουμε μαζί ο ένας μοιάζει στην φάτσα σαν κάτι να έχει που να μην ανήκει στην φάρα των σερβιτόρων. Τον φωνάζουν Γιατρό. Με γάμα. Και πράγματι είναι φοιτητής ιατρικής. Δεν έχω καμιά εκτίμηση στους ιατρούς καθώς τα πρότυπα μου βρίσκονται προς Βελουχιώτη πλευρά αν και τον θεωρώ λίγο παλιοχαρακτήρα και φυσικά δεν εννοώ ότι θαυμάζω τους γεωπόνους αλλά όπως και να το κάνεις κάποιος άνθρωπος που έχει παραπάνω ερεθίσματα από αυτά της τηλεόρασης είναι ένα κάποιο αποκούμπι σε αυτά τα περιβάλλοντα.

Για κάποιον μεταφυσικό λόγο όλοι εμείς που είμαστε ενάντια στην αφηρημένη και γενικά στην μισθωτή εργασία αναγνωριζόμαστε μεταξύ μας με την ευκολία που θρυλείται για τους gay και τους μασόνους. Δεν έχουμε κάποια χειρονομία ούτε κάποιο ραντάρ. Είναι ανεξήγητο αλλά αναγνωριζόμαστε. Έτσι καταλαβαίνω ότι ο Γιατρός είναι δικός μας αλλά για σιγουριά δεν δίνω αναγνώριση. Περιμένω να δώσει αυτός. Και πράγματι δίνει. Έρχεται αγανακτισμένος και μου λέει. Ένας μαλάκας με ρώτησε αν έχουμε λούγκο. Του λέω έπρεπε να του πεις ότι έχουμε λούγκερ. Δεν το πιάνει αλλά μου λέει την μαγική φράση κλειδί. Την φράση που ξεκλειδώνει την σχέση μας. Το σύνθημα και μαζί το παρασύνθημα. Μου λέει: γάμησέτα αλλοτρίωση. Δεν έχει σημασία για μένα ότι δεν βρίσκω καμιά σύνδεση μεταξύ λούγκο και αλλοτρίωσης. Του κλίνω το μάτι. Είχαμε γίνει φίλοι.

Οι ώρες περνάνε και εγώ έχω κάνει τρελή μπάζα. Έχω κοντά στο πεντακοσάρικο και ακόμα δεν αρχίσανε καλά καλά τα ποτά. Πιάνω το Γιατρό και του λέω. Το και το. Εγώ γενικά έτσι ξηγιέμαι. Ξέρεις ατομική επανάκτηση, πούτσο και ξύλο στα αφεντικά, δεν αντέχω στην δουλειά πάνω από μέρα αλλά κάπως πρέπει να επιβιώσω και τα τέτοια. Θα πάρω το ταμείο και θα την κάνω. Μου λέει ναι καλά αλλά το θέμα είναι στους συλλογικούς αγώνες και οι ατομικές λύσεις είναι καπιταλισμός από την ανάποδη. Ναι του λέω αλλά τι συλλογικοί αγώνες με τους παπάρες πού-χομε μπλέξει και πως αυτά ήταν όταν οι εργάτες ήταν εκατοντάδες στα εργοστάσια και το κεφάλαιο τους είχε πράγματι ανάγκη και όχι όπως τώρα που κοιτάει να μας ξεφορτωθεί. Ναι μου λέει αλλά πρέπει να αντισταθούμε συλλογικά ως τάξη. Ναι του λέω αλλά εσύ είσαι ιατρός και γω ανειδίκευτος και επειδή είμαστε και οι δυο μισθωτοί δεν είμαστε και στην ίδια τάξη. Και μην μου πεις για τον Γολγοθά που τραβάν οι ιατροί που πλέον δεν βρίσκουν δουλειά γιατί αν ήμασταν στην Γαλλική επανάσταση εσύ θα ήσουν ένας χαμηλόβαθμος ξεπεσμένος αριστοκράτης που ο τίτλος του δεν είχε αντίκρισμα και εγώ ένας ξεβράκωτος. Τι να κάνουμε που η παρακμή παίρνει σβάρνα και τους κατόχους τίτλων. Και τους προνομιούχους. Άσε λοιπόν τις εξυπνάδες. Το λέει η καρδούλα σου ή σου αρέσει απλά η επαναστατική φιλολογία; Εσύ μπορεί να παίζεις τον Μαρξ και το Καστοριάδη στα δάκτυλα αλλά εγώ καίγομαι. Είμαι το επαναστατικό υποκείμενο αυτοπροσώπως. Με σάρκα και οστά. Ότι πω θα γίνει. Η μόνη τάξη που αναγνωρίζω ως τάξη μου δεν είναι του εργαζόμενου αλλά του αποκλεισμένου από την εργασία. Γιατί του λέω προλετάριος στις μέρες μας δεν είναι αυτός που το μόνο εμπόρευμα που έχει να πουλήσει είναι η εργατική του δύναμη αλλά αυτός που ενώ το μοναδικό του εμπόρευμα είναι η εργατική του δύναμη δεν μπορεί να το πουλήσει. Ή που λόγω υπερπροσφοράς έχει χάσει εντελώς την αξία του. Είμαστε στην ίδια τάξη ή όχι;


Πριν προλάβει να απαντήσει σκάει ο τρίτος σερβιτόρος με ύφος αφεντικού και μας λέει να μην τα ξύνουμε οι πελάτες περιμένουν. Του λέω ας περιμένουν. Μου λέει ναι αλλά έτσι χώνω αυτόν και είναι αντισυνεδελφικό. Του λέω ας τα ξύσει και αυτός λίγο που είναι συναδελφικό. Μου λέει πρέπει να βγει η δουλειά. Του λέω πως έχει καταπιεί όλη την ιδεολογία των αφεντικών του και αν δεν σκοπεύει να την χέσει τουλάχιστον να μην την ρεύεται στη μάπα μου. Του λέω πως οι λούμπεν την εποχή του Μαρξ ήταν αναξιόπιστα σιχαμένα σκουλήκια επειδή είχαν εκπέσει από κάθε κοινότητα. Τώρα με τον κατακερματισμό της εργασίας έχουν και οι εργαζόμενοι εκπέσει από κάθε κοινότητα. Δηλαδής η φάση δεν έχει να κάνει με την θέση στην παραγωγή. Κατάλαβες σκουλήκι του λέω. Τον πιάνω από τον σβέρκο και του χώνω το ακροφύσιο της εσπρεσιέρας στο στόμα. Το ανοίγω στο φουλ. Κάνει φσσσσς. Βγάζει σάλια. Βγάζει αφρούς. Σαν αφρόγαλα. Σωστό βελούδο. Κοκκινίζει. Λιποθυμά. Γυρνάω στον Γιατρό γνεύοντας ε; Μου λέει υπερβολή. Μου λέει είμαστε στην ίδια τάξη. Παίρνουμε το ταμείο του. Το μοιραζόμαστε. Φεύγουμε. Βγήκε πάλι ο μήνας.



Τάσσιος Θήτα
Θεσσαλονίκη, 4 Απρίλη 2012             

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

mpouxaxa!to vrika:P k tha epanalavw..polu kalo vre paidi mou(opws ola sxdn), alla dden pas kala-k kala kaneis! hehe

Τάσσιος Θήτα είπε...

χαίρομαι που σας αρέσει. είμαι εδώ για να περιγράφω τον πόνο, τα προβλήματα και τις ανησυχίες του σύγχρονου προλετάριου. του αποκλεισμένου από την μισθωτή εργασία. αυτού που το κεφάλαιο απέκλεισε από την κοινωνία του αλλά δεν το βάζει κάτω! είμαι εδώ για να αφουγκράζομαι την φωνή του καταπιεσμένου. το απόκληρου. του παραβάτη.

επίσης χαίρομαι που έχω τόσο σαΐνια φίλους που μπορούν να αφήσουν σχόλιο σε ανάρτηση και να νοιώθουν και ικανοποίηση από το κατόρθωμα τους. τόση ικανοποίηση που να το δηλώνουν δημόσια! αυτό είναι το αναγνωστικό μου κοινό. ελπίζω να μην αντιστοιχεί στην ποιότητα των γραπτών μου...

Ανώνυμος είπε...

tin ikanopiisi tha prepei na tin niotheis esi.enas siggrafeas xoris anagnostes,einai san afentiko xoris proletarious!kathe xtipima stin selida sou,einai kai mia sigkentrosi iperaksias!mono pou tha prepei na vreis kapio tropo na tin mazepseis!!

για επικοινωνία

tassiosthita@gmail.com