Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Πάκη χάντινγκ



Είκοσι οκτώ χρόνια μετά την κατά Όργουελ χρονολογία ορόσημο. Λίγα χρόνια πριν ή λίγα χρόνια μετά από τις ημερομηνίες που η επιστημονική φαντασία όρισε ως κομβικές. Καμιά πρόβλεψη δεν έπεσε μέσα. Καμιά πρόβλεψη δεν απέτυχε εντελώς. Το μέλλον είναι απρόβλεπτο. Πλέον το παρελθόν είναι απρόβλεπτο. Πλέον η Θάτσερ θεωρείτε παρεξηγημένη. Ο Χίτλερ θεωρείτε παρεξηγημένος. Οι συγγραφείς δυστοπιών μας προετοίμασαν για τα χειρότερα. Τα χειρότερα ήρθαν. Όχι ακριβώς στο μοτίβο που τα φαντάστηκαν. Σίγουρα στην ίδια ένταση.

Η πραγματικότητα έχει γίνει ένα απέραντο νεκροταφείο εργατικής δύναμης. Μια τεράστια αποθήκη εργατικής δύναμης. Οι ψυχές που περιφέρονται χωρίς σκοπό στοιχειώνουν τις πόλεις. Νεκροζώντανοι. Καταραμένοι. Τις φυλακές και τα ψυχιατρεία που ως τώρα συγκέντρωναν την ελαττωματική εργατική δύναμη, το σκάρτο εμπόρευμα της εργατικής δύναμης, τώρα συμπληρώνουν οι διάδοχοι των στρατοπέδων εργασίας. Τα στρατόπεδα ανεργίας. Το κεφάλαιο δεν έχει ανάγκη την φθηνή εργατική δύναμη αλλά το ξεσκαρτάρισμα της. Δεν έχει συμφέρον από την πειθάρχηση της αλλά από το ξεπάστρεμα της. Αδιαφορεί για την αναπαραγωγή της. Αδιαφορεί για την ύπαρξη της. Θέλει να την μετατρέψει σε κάστα. Να την απογυμνώσει από οποιοδήποτε δικαίωμα. Να αναδείξει την μιαρότητα της. Να τελειώνει μια καλή με τις υποχρεώσεις που ανέλαβε απέναντι της. 

Η τάξη των ανέργων. Των αποκλεισμένων. Δεν βρίσκεται, λένε, στον πάτο της κοινωνίας αλλά στο περιθώριο της. Σχεδόν από επιλογή. Και επειδή η κοινωνία μας δεν μπόρεσε να ανοίξει τόσο πολύ τις φτερούγες της για να τους συμπεριλάβει στην στοργική αγκαλιά της. Επιμένουν να κυκλοφορούν στις πόλεις εμποδίζοντας με την μιζέρια, την βρομιά, και τις αρρώστιες τους την ομαλή ροή των υγειών εμπορευμάτων. Επιμένουν να ζουν σε βάρος της. Η Γαλλική επανάσταση απέτυχε. Επιστροφή στις κάστες. Ο Πλάτωνας θριαμβεύει. Η χρυσή κάστα θριαμβεύει. Τα λεβεντόπαιδα μαζί με την ομάδα ΔΙ.ΑΣ στελεχώνουν από νωρίς την ασημένια. Να μπει επιτέλους μια τάξη. Να ξεβρομίσει ο τόπος. Ο πλατωνικός εφιάλτης πλησιάζει. Να μαντρωθεί όλη η σιδερένια κάστα. Το σωφρονιστικό βιομηχανικό σύμπλεγμα στην πλήρη του εφαρμογή. Είκοσι πέντε αιώνες μετά από την πρώτη του περιγραφή. Ο πλατωνικός εφιάλτης πλησιάζει.      

Η διαφορά του μύθου με το παραμύθι είναι ότι ο πρώτος διαδραματίζεται σε ορισμένο χρόνο ακόμα και αν χάνεται στα βάθη των αιώνων. Σε συγκεκριμένο μέρος. Υπαρκτό ή ανύπαρκτο. Το παραμύθι διαδραματίζεται εκτός τόπου και χρόνου. Μια φορά κι έναν καιρό. Κάπου και κάποτε.
Η παρακάτω ιστορία μπορεί και να μην συνέβη ποτέ. Σίγουρα όμως θα μπορούσε. Μια ιστορία στην Αθήνα του 2012. Σίγουρα όχι παραμύθι. Όμως ούτε και μύθος.
                                                                    
Το διαδικτυακό ταμπλόιντ το επόμενο πρωί έγραφε: 
"Άγνωστοι σκότωσαν με μαχαίρια αλλοδαπό υπήκοο Μπαγκλαντές, μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα, στη διασταύρωση των οδών Στρατηγού Καλάρη και Κωνσταντινίδη, στα Κάτω Πατήσια.
Σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής στοιχεία που έγιναν γνωστά από την αστυνομία, τον αλλοδαπό καταδίωξαν δύο άγνωστοι που επέβαιναν σε δίκυκλο, οι οποίοι όταν τον έφτασαν τον τραυμάτισαν με τα μαχαίρια και τράπηκαν σε φυγή. Ο 21χρονος διακομίσθηκε σε νοσοκομείο που διαπιστώθηκε ο θάνατός του.
Τα κίνητρα της δολοφονίας δεν έχουν εξακριβωθεί, αλλά σύμφωνα με αξιωματικούς της αστυνομίας ερευνάται και το ενδεχόμενο ρατσιστικής επίθεσης, με βάση κάποιες μαρτυρίες ότι οι δράστες μιλούσαν ελληνικά.
Προανάκριση για την υπόθεση διενεργεί η Ασφάλεια Αττική."

Δείτε τι σας έφερα! Ακούγεται η ενθουσιασμένη και μπάσα φωνή μόλις μπήκε στα γραφεία της οργάνωσης. Η ομήγυρης κοιτάζει ικανοποιημένη αλλά χωρίς εξάρσεις. Ο νεότερος, ένας όμορφος νεαρός με πολύ κοντό μαλλί και καλοδουλεμένους μύες, σηκώνεται και πλησιάζει το εύρημα. Ο Πάκης χαμογελά αμήχανα. Καταλαβαίνει πλέον ότι κάτι δεν πάει καλά. Ότι είναι το εύρημα. Χαμογελάει ακόμα όμως με την ελπίδα ότι το χαμόγελο του μπορεί να αλλάξει την μοίρα του.

"Τι χαμογελάς ρε!" Γκαρίζει ο νεαρός καρφώνοντας το γόνατό του στο στομάχι του θηράματος. Εδώ είναι Ελλάδα. Δεν είναι Πακιστάν! Εγκώ Μπαγκλαντές τόλμησε να ψελλίσει ο Πάκης με την ελπίδα ότι ίσως πρόκειται για κάποια παρεξήγηση. Ως απάντηση όμως παίρνει μια σφαλιάρα και την πληροφορία ότι το ίδιο κάνει. Ποιος γαμεί και την γεωγραφία. Ποιος νοιάζεται για την Ασία. Το θέμα είναι πως το εγκληματικό τους αίμα μολύνει το Ελληνικό. Ο Πάκης παραπατάει. Πονάει και ζαλίζεται. Θέλει να φύγει. Είναι τρομαγμένος. Θέλει να φύγει. Δεν έχει καταλάβει πως βρέθηκε εκεί αλλά θέλει να φύγει. Προσπαθεί να σταθεί όρθιος. Ο ευμεγέθης καράφλας που τον έφερε κολλάει το στέρνο του στο ύψος του πηγουνιού του και ανοιγοκλείνει στόμα του στο ύψος της χάλκινης μύτης του. Τον διατάζει να γονατίσει. Ο Πάκης υπακούει με ένα μειδίαμα στα χείλια. Ένα μειδίαμα αποτέλεσμα της εντύπωσης ότι αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να του συμβεί. Υπακούει με το δουλικό του μειδίαμα για να μην έρθουν τα χειρότερα. Η περιπέτεια του σίγουρα θα τελειώσει. Χαμογελά αμήχανα. Η γονατιά στο μάτι του κόβει το χαμόγελο του και την σύνδεση με το περιβάλλον. Όταν λίγα δευτερόλεπτα μετά βρίσκει ξανά την όραση του το μάγουλο του εφάπτεται στο μωσαϊκό. Το πάνω του χείλος τρέμει από την ταπείνωση, από τον πόνο, από το φόβο.

Δες πως κάνει το χείλος του, παρατηρεί κάποιος. Πακιστανικό κόλπο σχολιάζει κάποιος άλλος για να προκαλέσει ένα εκκωφαντικό ξέσπασμα γέλιου. Ο Πάκης θεωρεί το γέλιο καλό οιωνό. Γελάει κι αυτός. Μήπως το γέλιο αποτελεί το συστατικό στοιχείο αυτής της παρέας και έτσι γίνει μέλος της. Μήπως τελικά τον συμπαθήσουν και τον λυπηθούν. Μήπως αποσπώντας έτσι την δήλωση υποταγής σταματήσουν εκεί.

Ο Ευμεγέθης Καράφλας πατάει με το αθλητικό του παπούτσι το μάγουλο του. Του λέει: αν μου γλείψεις την σόλα θα σε αφήσω να φύγεις. Ο Πάκης έχει παραιτηθεί εδώ και ώρα από κάθε αυτοσεβασμό. Ο Πάκης έχει παραιτηθεί εδώ και χρόνια από κάθε αυτοσεβασμό. Το να γυρίσει πλούσιος στην πατρίδα του είναι αρκετός λόγος για αυτήν την παραίτηση. Το να γυρίσει ζωντανός ακόμα σημαντικότερος λόγος. Ας είναι. Υπακούει. Δεν θα το μάθει κανείς άλλος. Ας είναι. Ο Πάκης ξεκινάει να γλείφει. Στον χώρο επικρατεί μια κατανυκτική ησυχία. Κανείς δεν μιλάει. Σέβονται όλοι αυτή την τελετουργία επιβολής της κοινωνικό - φυλετικής ιεραρχίας.           

Λίγο πριν την πόρτα ο Πάκης ταπεινωμένος και χτυπημένος ετοιμάζεται να κάνει το τελευταίο βήμα προς την έξοδο από τον αποψινό του εφιάλτη. Το "ΠΟΥ ΠΑΣ ΡΕ!;" σε τόνο στρατιωτικού παραγγέλματος που ρητορικά ρωτάει ο Όμορφος Νεαρός τον κάνει να παγώσει. Το "ΚΑΤΙ ΞΕΧΑΣΕΣ!" του εξηγεί ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμη. Ο Όμορφος Νεαρός τον πιάνει άγρια από τα μαλλιά και το αναγκάζει να γονατίσει μπροστά στον Ευμεγέθη Καράφλα. Έχοντας το κεφάλι του Πάκη στο ύψος του καβάλου του ο Ευμεγέθης Καράφλας χαμογελά αρρωστημένα. "Κάτι ξέχασες" επαναλαμβάνει με ερωτική φωνή. Του προτείνει την μελανιασμένη από την καύλα, κρεάτινη προέκταση της πολιτικής του δεινότητας, συνοδευόμενη από την απειλή. "Αν δεν μου τον πάρεις τσιμπούκι δεν πας πουθενά. Θα στείλω το κεφάλι σου στην οικογένεια σου με το ταχυδρομείο". Το μαχαίρι εκστρατείας που κραδαίνει, μεγαλοπρεπέστερο από την πολιτική του δεινότητα, δεν δίνει στον Πάκη περιθώρια. Αφού την αξιοπρέπεια του επέλεξε, εδώ και ώρα, να την εγκαταλείψει σε εκείνο το γραφείο προκειμένου να γλιτώσει την ζωή του όφειλε να τηρήσει αυτή την επιλογή του ως τις ακραίες της συνέπειες. Δεν είχε κανένα νόημα πια να χάσει και τα δύο. Ο Πάκης ανοίγει το στόμα του και δέχεται τα βίαια σφυροκοπήματα. Το πρόσωπα και των δυο είναι παραμορφωμένα. Τον μονότονο, εμβατηριακό ήχο των ταλαιπωρημένων αναπνοών και την σαρκικής πρόσκρουσης διακόπτει το γρύλισμα του Καράφλα καθώς ραντίζει το πρόσωπο του Πάκη με το κατακάθι της ψυχής του.

Λαχανιασμένος και με ύφος σαν να έχει υποστεί αυτός την ταπείνωση του λέει: "Φύγε όπως είσαι. Έχεις μια ευκαιρία για να ζήσεις. Σε δέκα δεύτερα ξεκινάμε το κυνήγι. Αν την γλιτώσεις είσαι πολύ τυχερός. Αλλιώς να ξέρεις την έχεις πουτσίσει".                

"Πιάστον το πούστη πιάστον! Πάει να ξεφύγει". Φωνές άγριες. Σχεδόν πολεμικές. Τόνος γυμναστηριακής εκπαίδευσης. Ο θόρυβος από τους κάδους που μετακινιούνται καθώς πέφτουν πάνω τους σώματα που τρέχουν και ο ήχος της λαμαρίνας των αυτοκινήτων που ποδοπατιούνται είναι απόκοσμος. Το πρόσωπο του Πάκη που τρέχει για να ξεφύγει έχει αλλοιωθεί από τον τρόμο. Τα αρχίδια του έχουν ζαρώσει και ο σφιγκτήρας του έχει παραλύσει. Τα γόνατα του δεν νοιώθουν την βαρύτητα. Είναι κανονικό θήραμα. Ξέρει ότι δεν θα την γλυτώσει. Τρέχει αντανακλαστικά. Μπαίνει σε έναν κάδο σκουπιδιών. Χωρίς να το σκεφτεί. Μήπως σιχαθούν και φύγουν. Μήπως τον προστατέψουν τα σκουπίδια. Ούτε ο ίδιος ξέρει γιατί. Απελπισία. Έχει μετανιώσει για τα πάντα στην ζωή του. Αν μπορούσε να τα αλλάξει! Αν μπορούσε να αλλάξει οτιδήποτε στην ζωή του. Βαθιά ανάσα. Θα περάσει. Ότι και αν είναι θα περάσει.

Κενό. Ησυχία. Αεράκι. Μυρωδιά σκουπιδιών. Μυρωδιά νερατζιάς. Μυρωδιά ταλαιπωρημένης ασφάλτου. Μυρωδιά καυσαερίου. Ήχος από εξάτμιση μηχανής που απομακρύνεται. Ησυχία.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

αμαν βρε παιδακι μου....πιαστηκε η ψυχή μου!!!
Που είναι το χαπυ εντ?γιατί δεν του κοψε την προεξεχουσα κρεατινη με τα δοντια να σπασει κ μας το χειλακι μας???

Τάσσιος Θήτα είπε...

χμ... υπήρξε κάποιο είδος λογοκρισίας σχετικά με τα χάπυ εντ στο προηγούμενο κείμενο:
http://paranoiriko.blogspot.com/2012/05/blog-post.html

για επικοινωνία

tassiosthita@gmail.com